90’ların sonu, 2000’lerin başında yaşayan pek çok kimse için mizahın ete kemiğe bürünmüş hali Cem Yılmaz idi. 1999’daki “Bir Tat Bir Doku” isimli gösterisinde Yılmaz, genç bir karikatüristken yaptığı izci çizimi izciliği doğru temsil etmediği yönünde eleştirildiğinde, “Ulan her karikatürün altında dipnot: kaynak kıçım yazılmaz ki” diyerek güldürüyordu seyirciyi. Yaklaşık 14 yıl sonra bu şakalara gülenlerin, bilginin kaynağına bu kadar muhtaç kalacağını ve bu muhtaçlığın mizahını yapacağını elbette kimse tahmin edemezdi.

Eylemlerin yoğunlaştığı ve o güne dek en sert polis müdahalesi ile karşılaştığı zaman ise 31 Mayıs 2013 akşamı oldu. Sabahın ilk ışıklarına dek süren müdahale, ana akım medya tarafından görmezden gelindi. Özellikle CNN Türk, kendi binasının yakınında vuku bulan olayları haberleştirmek yerine penguen belgeseli yayınladı. 

Yanlış bilgi yayılmaya başladıkça, bilgiyi teyit etme ihtiyacı da doğdu. Eylemlerin hızından dolayı bilginin geçerliliğini koruma süresi oldukça kısa, yayılması ise uzundu. Milyonların bir gecede muhabir olmasına Türkiye’deki medya ekosistemi de hazır değildi. Tarih, saat, yer gibi bilgiler olmadan yayılan haberler insanları yanlış yönlendirdi. Niyeti fark etmeksizin duyuma dayalı “şöyleymiş, böyleymiş” haberleri kafa karıştırdı. Kim tarafından yapıldığı bilinmese de bilinçli olarak üretilen yanlış haberler kitlelerin gerçeklik algısının zeminini sarstı. 

Örneğin, gazeteci Yılmaz Özdil’in eylemler 24 saat daha devam ederse AB kararıyla hükümetin düşeceğini söylediği bir tweet attığı iddia edildi. Özdil hesabın kendisine ait olmadığını ve görselin sahte olduğunu köşe yazısında duyurdu.

Gezi, on yıllardır Türkiye’de görülen en geniş kitle hareketiydi. Eylemlerin Türkiye siyasetine etkisi kadar, ürettiği yeni mizah anlayışı da konuşuldu. Gezi mizahı, daha önce bu yaygınlıkta görülmeyen, ayırt edilebilir bir zihniyeti temsil ediyordu. Türkiye’deki mizah geleneği hiçbir zaman siyaseti dışlamamıştı. Hatta, 1800’lü yılların sonlarından bu yana çıkan karikatür dergileri, Türkiye’deki muhalefeti uzundur şekillendiren başat unsurlardan biriydi. Gezi protestoları ile değişen mizah ve siyasetin kesişmesi değil, bu kesişimin nasıl bir mantığa dayandığıydı. Gezi mizahı, kendini çok ciddiye almayan, olayın vehametine öfkelenirken bir yandan da onunla dalga geçebilen, meramını direkt söylemek yerine dolaylı yoldan anlatmayı tercih eden yeni bir zihniyete işaret ediyordu.

Adalet ve Kalkınma Partisi’ne eleştiri yöneltenlerle dalga geçmek üzere, bu kişilerin de Gezi Parkı eylemlerini destekledikleri imasıyla, parti destekçileri tarafından kullanılmaya devam etti.