Türkiye tarihine bakarak bunu yanıtlamak mümkün. 1960’lardan 1980’lere kadar bu tür politikalar uygulandı. Nedenine gelince genel olarak birbiriyle ilişkili birkaç başlıkta açıklayabiliriz: 

1.     Milliyetçilik/Popülizm: “Güçlü Türkiye” vs. 
2.     Ülke parasının değerinin korunması isteği (genellikle politik güdülerle).
3.     Döviz Kıtlığı: Dövizin kıt olduğu ülke ya da dönemlerde, “gerekli” ithalatın yapılabilmesini sağlayacak dövizin biriktirilebilmesi için bu tür politikalar izlenebilir.  
4.   İthal İkamesi Kalkınma Stratejisi: İthalatı kademeli olarak azaltmak için önce dayanıklı tüketim malları üretiminin, sonra da giderek yatırım malları üretiminin özendirilmesi yoluyla sanayileşme sürecinin tamamlanması düşüncesine dayanır. Özellikle tüketim mallarında iç pazarın dış rekabetten korunması, ancak sanayinin girdi ihtiyacının karşılanması için de aramalı ve yatırım malları alanında daha gevşek bir koruma gerektiği için korumacılık seçici olmak zorundadır. Yüksek gümrük vergileri ile daha ağırlıklı olarak ithalat kotaları temel politika aracı olarak kullanılır.
   
   İkincisi, düşük faiz yoluyla ayrıcalıklı kesimlere ucuz kredi desteği verilir. Üçüncüsü de devlet, ithal ikamesinin sürdürülmesi için gerekli olan dövizi serbest rekabet koşullarına bırakmak yerine, tahsisler yoluyla dağıtımını sıkı bir biçimde kontrol eder. Stratejinin ilerleyen aşamalarında tüketim malları üretimindeki gelişmenin daha sonra ara malları ve yatırım mallarına da yaygınlaşacağı, nihai olarak da ülke kendi yatırım malları sanayiini geliştireceği gibi bir beklenti söz konusudur. Ne yazık ki sonuç pek başarılı olmadı. 

Bu politikaların başarılı olması, daha çok uluslararası konjonktüre de bağlı; ülkeler arasındaki fonların hareketinin kontrol edildiği sermaye kontrollerinin varlığı durumunda bir ölçüde başarılı olabilir. Ne var ki günümüzde (küreselleşme vs.) bu politikaların başarılı olması çok mümkün değil. Asıl neden ülke içinde dövize olan talebin (özellikle ithalatı sürdürmek için) devam etmesi. 

Bu durumda karaborsanın ortaya çıkması kaçınılmaz. Ya da ithal ikamesinde olduğu gibi “katlı kur” (örneğin ara mal ithalatı için daha düşük; tüketim malları ithalatı için daha yüksek kur benimsenmesi gibi) veya farklı kotalar gibi uygulamalar benimsenebilir (yine de bu durumda bile karaborsa ve döviz kaçakçılığının ortaya çıkması kaçınılmaz görünüyor). 

Neden bu politikalarda ısrar edildiği de daha çok politik görünüyor. Bunun yanında kalkınma yaklaşımları arasındaki farklar (ve tarihsel dönemler) da etkili olabilir (örneğin 70’ler boyunca özellikle bizim gibi ülkelerde bu politikalar yaygınken, 80’lerin ardından neoliberal bir yönelime girdik. 2008 krizinin ardından da, bugünlerde yeniden sermaye kontrolleri tartışılıyor vs.).

1916’da yürürlüğe giren gümrük sistemiyle ekonomide gerekli maddelere düşük, korunması gereken maddeler için ise yüksek vergiler getirildi. Bu sistem Cumhuriyet’in ilk yıllarına kadar kullanılacaktı.

4 Aralık’ta, Türk parasının değerini yükseltmek için gerekli önlemler alınması ve mümkün olan her alanda yerli malı kullanılması için kararname yayınlandı.

İkinci Dünya savaşı esnasında 1941’de başlayan, ithalatı teşvik eden ihracatı ise azaltmayı amaçlayan kanunlar 1942’de ülkedeki gıda stokunu korumak için daha da genişletildi. Kontenjanların kontorlü için ihracatçı birlikleri görevlendirildi.

Türkiye ekonomi tarihinin ikinci develüasyonu, Beşinci Menderes Hükûmeti döneminde gerçekleşti. Bu tarihte yürürlüğe giren programla 1 Amerikan doları 2 lira 80 kuruştan, 9 liraya yükseltildi.

Ödemeler dengesi bunalımından çıkamayan. Türkiye, lirayı %66.6 oranında devalüe ederek 1 dolar 15 lira seviyesine çekildi. İhracatta ise dolar fiyatı sekiz ihraç malında 12 liraya sabitlendi.

5 Nisan Kararları ile lira diğer para birimlerine karşı yüzde 38 devalüe edildi. Merkez Bankası kur belirleme sisteminde değişiklik yaparak on büyük bankanın verilerinden kurlar hesaplanmaya başladı.

Özelleştirme uygulamaları, ekonominin gidişatında söz sahibi olmaya başladı. 1985-2002 döneminde 8 milyar dolarlık özelleştirme yapılırken 2003-2012 arasında 51,8 milyar dolarlık özelleştirme geliri elde edildi.